ရုံးပိတ်ရက်တစ်ရက် ရုံးပိတ်သော်လည်း ဘယ်မှမသွားချင်သဖြင့် အိပ်ရာထဲတွင် ဇိမ်နဲ့နှပ်နေရင်း ဖေ့စ်ဘုတ်ဖွင့်ကာ တောင်တောင်အီအီ လျှောက်မွှေနေလိုက်သည်။ New Feed တွင် တက်လာသော ဓာတ်ပုံတစ်ပုံကြောင့် ပူတူး အကောင့်ဖြစ်မှန်း သိလိုက်ရသည်။ သူမအကောင့်က ကျွန်တော် Friend ဖြစ်နေတာကြာပြီ။ […]
အချိန်က ည (၁၂) နာရီလောက်ရှိပြီ။ ကားလမ်းမတလျှောက်မှာ လူသူအသွားအလာ သိပ်မရှိကြတော့။ ကားတစ်စီးတစ်လေလောက်သာ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ တွေ့ရပြီး များသောအားဖြင့် အသံဗလံတွေက တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျှက်ရှိကြတော့၏။ မို့မို့တစ်ယောက်တည်း ကားလမ်းမဘေးတစ်နေရာမှာ မတ်တပ်ရပ်၍ အိမ်အပြန် ကားတစ်စီးတစ်လေများ တွေ့လေမလားလို့ စိတ်ရှည်လက်ရှည်
ခင်ခင်သည် အသက် ၁၈ နှစ်အရွယ် ခပ်တောင့်တောင့် ဆယ်ကျော်သက်လေး ဖြစ်လေသည်။ အရပ်မှာ ၅ ပေခန့်သာ ရှိသော်လည်း သူ့အလုံးအထည်နှင့်သူ အနေတော်ကလေး ဖြစ်သဖြင့် ယောက်ျားတို့၏ စိတ်ဝင်စားခြင်းကို ခံရသူလေးဖြစ်လေသည်။ မျက်နှာကလေးမှာ ထူးထူးကဲကဲ လှပသည်ဟု
နိဒါန်း… ကျွန်တော့်ရဲ့ အပျော်ဆုံး အချိန်လေးပါပဲ……။ ကျွန်တော်သိပ်ချစ်ရတဲ့ သမီးလေးရယ်… ကျွန်တော် ရင်ခုန်ရဆုံး လူရယ်… အေးချမ်းတဲ့ မိသားစုလေး တစ်ခုလို နေရတာ အရမ်းဝမ်းသာမိတာ အမှန်ပါ….။ “အချစ် အချစ်.. အသစ်တွေဖြစ်ပေမဲ့ စွဲလမ်းခဲ့တဲ့ ချစ်သူဆိုတာ
“ ခင်မွန် ” “ ရှင်..” “ ဆရာ့ကို စားပွဲပေါ်က ဖိုင်အစိမ်းလေး ကမ်းလိုက်စမ်းပါ ..” “ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ…” ခင်မွန်သည် စားပွဲတွင် အလုပ်လုပ်နေရာမှထကာ ဆရာဦးစိုးဦးရဲ့ စားပွဲရှေ့သို့ လျှောက်လှမ်းလိုက်သည်
“ ဟင်း……လာပြန်ပြီဟယ်…စိတ်ညစ်တယ်…..” “ စိတ်ညစ်တယ် ” ဟု ညီးတွားလိုက်သော မိန်းမလှလေး၏ ပါးအို့လေး အစုံက ပန်းသီးမှည့်လေးအလားရဲတက်သွားသည်..။ အသစ်ဖောက်လုပ်ထားသော လမ်းမကြီးပေါ်၌ စပရင်တာ အဖြူလေးတစ်စီးက ငြိမ့်ခနဲထိုးရပ်သွားသည်..။ ကားထဲမှ သပ်ရပ်ထွားကြိုင်းသော လူငယ်တစ်ယောက်က စက္ကူအိတ်
ဆရာမမြတ်ဝတ်ရည်ကို ကျောင်းစောင့် ငနီဆိုသူ နေ့တိုင်းလိုလို သူ့အခန်းထဲမှာ ဆွဲဆွဲစားနေကြောင်း ကျော်မျိုးနိုင်တစ်ယောက် သူငယ်ချင်းတွေထံမှ တစ်ဆင့်စကား ကြားဖူးခဲ့တာကြာပြီ။ ဆရာမမြတ်ဝတ်ရည်မှာ သူတို့ကျောင်းကို အရင်နှစ်ကမှပြောင်းရွှေ့လာသော အင်္ဂလိပ်စာပြ ဆရာမတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ အသက် ၃၀ ဝန်းကျင်ခန့်ရှိပြီး ရုပ်ရည်ရူပကာ
နေဝင်ရီတရော အချိန် . . .။ မြို့စွန်က သုသာန် တစပြင်ထဲက တဲကလေး …။ သင်းချိုင်းစောင့်ကြီး ငဖြုတ်ကြီး နေတဲ့နေရာ. .။ လူသူ အရောက်အပေါက် နည်းတဲ့ နေရာမို့ တဲထဲက ထွက်ပေါ်လာတဲ့
အခုရေးမယ့် ဇာတ်လမ်းလေးက ကျမဘဝရဲ့ လိင်နဲ့ပတ်သက်တဲ့ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံပါ။ ဖြစ်ခဲ့တာကြာလှပြီ ဆိုပေမယ့် ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံဆိုတော့ ဒီနေ့အထိ သေသေချာချာ မှတ်မိနေဆဲပါ။ အဲဒီတုန်းက ကျမက (××) နှစ်ကျော်ကျော်လေး ရှိပါသေးတယ်။ (×) တန်းအောင်ခါစပေါ့။
အပြာရောင်ည၏ စိန်ခေါ်သံ (၁) “သား ထစမ်း ကိုစော သား ထတော့လေ တီဂျူးကို သွားကြိုပေးရမယ်လေ” မထမချင်း အော်သံရပ်မှာ မဟုတ်တာကြောင့် စောမွန် ပြန်ထူးကာ ထလိုက်သည်။ လူးလဲထလိုက်ပြီး မျက်နှာသစ် ကိုယ်လက်သုတ်သင်လိုက်သည်။ ထို့နောက်