Author: admin

စကားလုံးဆိုတာ ... ဓါးလိုပဲ ... ပြောတတ်ရင် ထက်တယ် ... အပြောခံရရင် ... ဓါးထိုးခံရသလို ... နှလုံးသွေးစိမ်းရှင်ရှင် ... ထွက်တတ်တယ် ... ဟိုနေ့က ... ညီမလေး ယောက်ျား အိမ်သစ်တက်ပွဲ လုပ်တယ် ... အေး ... မသွားချင်ပါဘူး ... ရှက်တယ် ... သွားခိုင်းတာက ......

သူငယ်ချင်းထူးမော် ဆုံးပြီးကတည်းက သီတာတစ်ယောက် နေ့စဉ်လို မျက်ရည်နှင့် မျက်ခွက်ဖြစ်နေရှာသည်။ မိခင်ဖြစ်သူ နေ့စဉ် ငိုနေသည်မို့လည်း ဆောင်းနှင်းလေးခမျာ အချော့ခံရမည့်အစား သူမကပင် မိခင်ဖြစ်သူ သီတာကို ပြန်၍ ချော့မော့ရမလို ဖြစ်နေသည်။ အဆိုးဆုံးကား သီတာ အရက်သောက်တတ်လာ၏။ “သီတာ…အရက်သောက်တတ်လာတာတော့ မကောင်းဘူး” “အော်…အော်….ကိုချစ်ထွန်းက ကျမကို သတိပေးဖော်ရသေးသားပဲ….အဟတ်ဟတ်” ဒီနေ့လည်း သီတာတစ်ယောက် ထုံးစံအတိုင်း မူးနေပြန်သည်။ “ကျနော်က...

တစ်နေ့တော့ ညနေစာ စားပြီး ပျင်းတာနဲ့ ကျုပ် ရွာထဲ လျှောက်လာခဲ့တယ်။ အချိန်က မှောင်ရီပျိုးနေတဲ့အချိန် တစ်နေရာ အရောက်မှာ “ထွန်းလွင်….နင် ဘယ်သွားမလို့တုန်း” ကျုပ်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျုပ်သူငယ်ချင်း အေးသူဆိုတဲ့ ကောင်မပေါ့။ သူက ခြံဝမှာ ရပ်နေတယ်။ ကျုပ်တို့ရွာက ရွာကြီးဖြစ်သလို အိမ်တိုင်းနီးပါး ခြံနဲ့ဝန်းနဲ့ နေကြတာ။ “ငါလဲ ပျင်းတာနဲ့ ထွက်လာတာဟ” “ဒါဆို…အိမ်ထဲဝင်အုန်းဟာ…..ငါပြောစရာရှိလို့” “အေးပါ”...

“ မင်္ဂလာပါ ” ခင်ဗျာ . ကျွန်တော် လေသန့် လေးစားစွာ တင်ပြရေးသားလိုက်ပါတယ်. ... ဘကြီးထောင်ရဲ့ချစ်ဒုက္ခ ဇာတ်လမ်းအပေါ် မှီငြမ်းရေးသားချင်း ဖြစ်သောကြောင့် ကိုတပ်ကြပ်ကြီးအားအကြောင်းကြား၊ အကူအညီတောင်း၊ အကြံဉာဏ်တောင်းကာ ရေးသားချင်းဖြစ်ပါသည်။ ဘကြီးထောင်နှင့် တူကြီးတော်သူ မောင်မောင်ကြီးအဖြစ် ဇာတ်ကောင်ဖန်တီး ထားမျှသာ ဖြစ်ပါတယ်။ မှုလ ဇာတ်လမ်းအပေါ် မှားရွင်းစေလိုခြင်း၊အနှောက်အယှက်ပေးလိုခြင်း လုံးဝမရှိကြောင်း လေးစားစွာဖြင့်တင်ပြအပ်ပါတယ်။ အားလုံးကိုကျေးဇူးတင်...

သိပ်ချစ်ရတဲ့ ... မောင် ... နဲ့ ကျွန်မ ... စတွေ့တာ ... ဒီအင်းယားလမ်းမှာပေါ့ ... UFL ကျောင်းမှာ ညနေပိုင်း ... အင်္ဂလိပ်စာသင်တန်းတက်ဖို့ သွားတိုင်း ... နောက်က တကောက်ကောက်လိုက်လာတဲ့ ... ခပ်တောင့်တောင့် ကောင်လေးတစ်ယောက်ကို ... အစကတော့ သတိမထားမိပါဘူး ... သုံးလေးရက်လောက်နေတော့ သတိထားမိတာပါ ......

ဝါသနာဆိုတာမျိုးကလေ ... တယောက်မှာ တမျိုးဆီတော့ ရှိကြတာပဲ ... တံဆိပ်ခေါင်းစုတာ ဝါသနာပါတဲ့လူ ... ရှေးဟောင်း ပစ္စည်း စုတာ ဝါသနာပါတဲ့လူ ... ကျွန်တော်လည်း ... စာအုပ်အဟောင်းတွေ စုတာ ဝါသနာပါတယ် ... ထားပါတော့ဗျာ ... ဘကြီးခန့်ဆိုတဲ့ ... ကျွန်တော့် ဦးလေးက ... လူ့ဂွစာဗျ ... သူ့ဝါသနာက...

အထက်တန်းအောင်ပီးစကာလပေါ့။ ကျနော့်ဇတ်လမ်းစတာက။ငယ်ငယ်ကထဲက သင်လိုက်ရတဲ့တူရိယာတွေစုံနေတာပဲ.. တယော၊ဟာမိုနီကာ၊ဂစ်တာ စုံနေတာပဲ။ တအားဝါသနာကြီးတဲ့ကလေးလို.တော့မထင်နဲ.နော်။ ကျနော့်ဖေဖေကတောမြို.လေးမှာလူပျိုဘဝကတော်တော်လေးနာမည်ကြီးတဲ့ဂစ်တာသမား၊မေမေက ဘုရားကျောင်းကတယောဆရာမလေးဖြစ်ခဲ့ဖူးတော့ကျနော့်ခမျာလူမှန်းသိတတ် စကတည်းကမိဘတွေရဲ.အတင်းအကျပ်သင်ကြားမှုအောက်မှာကစားချိန်တောင်မရှိခဲ့ဖူးဗျ။ သူများတွေကျောင်းဆင်းလာလို.ဘောလုံးကန်ကြ၊စွန်လွှတ်ကြ၊ကစားကြပီဆိုကျနော့်မှာမျက်ရည် နဲ.မျက်ခွက်။ အိမ်ကမြို.ရဲ.ဘောလူံးကွင်းနဲ.မျက်နာချင်းဆိုင်ဆိုတော့ပြူတင်းပေါက်ကနေတခြားကလေးတွေဆော့နေတာကိုငေးကြည့်ပီး ပဲပင်ပေါက်နုတ်စ်တွေဖတ် ဝမ်းအန်တူးအန် ဘာညာ ဆိုပီးတိုင်မင်ရေနေခဲ့ရတဲ့ဘဝပေါ့။ လူပျိုပေါက်ဖြစ်လာတော့ထိုက်သင့်သလောက်တီးတတ်ခတ်တတ်လာတယ်။ ဟာမိုနီကာမှာဆရာတဆူပေါ့လေ(ဟီးကြွားတာနော်) ၊ ဂစ်တာမှာလည်းတော်တော်လေးဟုတ်လာတာပေါ့လေ (Eric Clapton: လောက်တော့မကျွမ်းဘူးပေါ့ တောမြို.လေးမှာနာမည်ကြီးတဲ့တောကျော်ပေါ့လေ) ၊ တယောလား?? အမှန်တိုင်းပြောရရင်နှစ်တွေအကြာကြီး ဒုက္ခခံလိုက်ရတာပဲရှိတယ်ခုထိ မရပါဘူးဗျာ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း...

ဝဏ္ဏ ဘဝ၏ ဒီအချိန်မှာ ဓာတ်အပျက်ဆုံးကာလနှင့်ရင်ဆိုင်ရခြင်းဖြစ်သည်။ စုစုအောင် သည် သူ နောက်ဆုံးနှစ် တက်နေသည့် ကျောင်းမှာ ဆရာမဖြစ်လာသည်။ ဒေါက်ဖိနပ်ပေါ်မှ သူမကို စမြင်ကတည်းက သူ့စိတ်ကလှုပ်ရှားသည်။ ၁၈ နှစ်သား သူ့ထက် သူမက နည်းနည်း အသက်ကြီးသည်။ သို့သော် အခြေအနေအရ သူ့အား ဆုံးမနိုင်သည့်အ ခွင့် အရေး ရှိနေသည်။ သူ့ အားကစားနှင့်...