အော်.. ဘာလိုလိုနဲ့ မနက်ဖြန်ဆိုရင် မောင်တောင် ခွင့်ရက်စေ့လို့ တောင်ကြီး ပြန်ရတော့မှာပဲ။ မောင်က ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်ဖြစ်သလို ကျွန်မလည်း ဝန်းထမ်းဆိုတော့ တာဝန်ကျတဲ့နေရာက မတူတော့ ခွဲနေရတာပေါ့။ မောင်က တောင်ကြီးမှာ တာဝန်ကျတယ် ကျွန်မက နေပြည်တော်မှာ။ “မိန်းမရေ […]
“ကိုဇော်ကြီး သမီးခရီးထွက်ဖို့ လိုတာတွေ ဝယ်ထားပေးဦး” ”သြော် ဟုတ်ဟုတ်ကဲ့ပါ မမလေး၊ မမလေးက ဘာနဲ့သွားမှာလည်း” ”ရှင် သြော် ကားနဲ့ပဲသွားရမှာ တောလမ်းလည်းဖြစ် ခရီးဝေးလည်းသွားရမှာဆိုတော့ အိမ်ကကား ယူမသွားတော့ဘူး” “ကျွန်တော် ပြင်ဆင်ထားလိုက်ပါမယ် မမလေး” ကိုဇော်ကြီးမှာ
စကားလုံးဆိုတာ … ဓါးလိုပဲ … ပြောတတ်ရင် ထက်တယ် … အပြောခံရရင် … ဓါးထိုးခံရသလို … နှလုံးသွေးစိမ်းရှင်ရှင် … ထွက်တတ်တယ် … ဟိုနေ့က … ညီမလေး ယောက်ျား အိမ်သစ်တက်ပွဲ
သူငယ်ချင်းထူးမော် ဆုံးပြီးကတည်းက သီတာတစ်ယောက် နေ့စဉ်လို မျက်ရည်နှင့် မျက်ခွက်ဖြစ်နေရှာသည်။ မိခင်ဖြစ်သူ နေ့စဉ် ငိုနေသည်မို့လည်း ဆောင်းနှင်းလေးခမျာ အချော့ခံရမည့်အစား သူမကပင် မိခင်ဖြစ်သူ သီတာကို ပြန်၍ ချော့မော့ရမလို ဖြစ်နေသည်။ အဆိုးဆုံးကား သီတာ အရက်သောက်တတ်လာ၏။
တစ်နေ့တော့ ညနေစာ စားပြီး ပျင်းတာနဲ့ ကျုပ် ရွာထဲ လျှောက်လာခဲ့တယ်။ အချိန်က မှောင်ရီပျိုးနေတဲ့အချိန် တစ်နေရာ အရောက်မှာ “ထွန်းလွင်….နင် ဘယ်သွားမလို့တုန်း” ကျုပ်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျုပ်သူငယ်ချင်း အေးသူဆိုတဲ့ ကောင်မပေါ့။ သူက ခြံဝမှာ ရပ်နေတယ်။
“ မင်္ဂလာပါ ” ခင်ဗျာ . ကျွန်တော် လေသန့် လေးစားစွာ တင်ပြရေးသားလိုက်ပါတယ်. … ဘကြီးထောင်ရဲ့ချစ်ဒုက္ခ ဇာတ်လမ်းအပေါ် မှီငြမ်းရေးသားချင်း ဖြစ်သောကြောင့် ကိုတပ်ကြပ်ကြီးအားအကြောင်းကြား၊ အကူအညီတောင်း၊ အကြံဉာဏ်တောင်းကာ ရေးသားချင်းဖြစ်ပါသည်။ ဘကြီးထောင်နှင့် တူကြီးတော်သူ
သိပ်ချစ်ရတဲ့ … မောင် … နဲ့ ကျွန်မ … စတွေ့တာ … ဒီအင်းယားလမ်းမှာပေါ့ … UFL ကျောင်းမှာ ညနေပိုင်း … အင်္ဂလိပ်စာသင်တန်းတက်ဖို့ သွားတိုင်း … နောက်က တကောက်ကောက်လိုက်လာတဲ့
ဝါသနာဆိုတာမျိုးကလေ … တယောက်မှာ တမျိုးဆီတော့ ရှိကြတာပဲ … တံဆိပ်ခေါင်းစုတာ ဝါသနာပါတဲ့လူ … ရှေးဟောင်း ပစ္စည်း စုတာ ဝါသနာပါတဲ့လူ … ကျွန်တော်လည်း … စာအုပ်အဟောင်းတွေ စုတာ ဝါသနာပါတယ် …
အထက်တန်းအောင်ပီးစကာလပေါ့။ ကျနော့်ဇတ်လမ်းစတာက။ငယ်ငယ်ကထဲက သင်လိုက်ရတဲ့တူရိယာတွေစုံနေတာပဲ.. တယော၊ဟာမိုနီကာ၊ဂစ်တာ စုံနေတာပဲ။ တအားဝါသနာကြီးတဲ့ကလေးလို.တော့မထင်နဲ.နော်။ ကျနော့်ဖေဖေကတောမြို.လေးမှာလူပျိုဘဝကတော်တော်လေးနာမည်ကြီးတဲ့ဂစ်တာသမား၊မေမေက ဘုရားကျောင်းကတယောဆရာမလေးဖြစ်ခဲ့ဖူးတော့ကျနော့်ခမျာလူမှန်းသိတတ် စကတည်းကမိဘတွေရဲ.အတင်းအကျပ်သင်ကြားမှုအောက်မှာကစားချိန်တောင်မရှိခဲ့ဖူးဗျ။ သူများတွေကျောင်းဆင်းလာလို.ဘောလုံးကန်ကြ၊စွန်လွှတ်ကြ၊ကစားကြပီဆိုကျနော့်မှာမျက်ရည် နဲ.မျက်ခွက်။ အိမ်ကမြို.ရဲ.ဘောလူံးကွင်းနဲ.မျက်နာချင်းဆိုင်ဆိုတော့ပြူတင်းပေါက်ကနေတခြားကလေးတွေဆော့နေတာကိုငေးကြည့်ပီး ပဲပင်ပေါက်နုတ်စ်တွေဖတ် ဝမ်းအန်တူးအန် ဘာညာ ဆိုပီးတိုင်မင်ရေနေခဲ့ရတဲ့ဘဝပေါ့။ လူပျိုပေါက်ဖြစ်လာတော့ထိုက်သင့်သလောက်တီးတတ်ခတ်တတ်လာတယ်။ ဟာမိုနီကာမှာဆရာတဆူပေါ့လေ(ဟီးကြွားတာနော်) ၊ ဂစ်တာမှာလည်းတော်တော်လေးဟုတ်လာတာပေါ့လေ
ဝဏ္ဏ ဘဝ၏ ဒီအချိန်မှာ ဓာတ်အပျက်ဆုံးကာလနှင့်ရင်ဆိုင်ရခြင်းဖြစ်သည်။ စုစုအောင် သည် သူ နောက်ဆုံးနှစ် တက်နေသည့် ကျောင်းမှာ ဆရာမဖြစ်လာသည်။ ဒေါက်ဖိနပ်ပေါ်မှ သူမကို စမြင်ကတည်းက သူ့စိတ်ကလှုပ်ရှားသည်။ ၁၈ နှစ်သား သူ့ထက် သူမက နည်းနည်း