admin

ဒေါက်တာအောင်ဇော်လင်း ခွဲခန်းထဲက ထွက်လာသည်။ သူ့ကို အကြောင်းသိသူများက သွေးလက်ဝါးဟု တင်စားခေါ်ဝေါ်ကြသည်။ သူနဲ့ ခွဲခန်းအတူတူဝင်တဲ့ ဆရာဝန်မ ငယ်ငယ်လေးတွေနဲ့ နပ်စ်မလေးတွေရဲ့ တင်ပါးနဲ့ ရင်ဘတ်တွေမှာ သွေးစွန်းနေတဲ့ လက်ဝါးရာကြီးတွေ တွေ့ရတတ်လို့ ဖြစ်သည်။ ဒီနေ့လည်း သွေးလက်ဝါးတစ်ယောက် အလုပ်ပြီးလို့ နားနေခန်းထဲဝင်ပြီး အနားယူလိုက်သည်။ ဒေါက်တာအောင်ဇော်လင်းသည် နိုင်ငံခြားကနေ ခွဲစိတ်အထူးကုပါရဂူဘွဲ့ ရလာသည်။ ဖဲလိုးအော့ဖ်ရိုင်ရယ်ကွန်ဆားတန့်ဆာဂျင် ဖြစ်သည်။ လူတွေ ပြောပြောနေကြတဲ့ FRCS။ ”ဒေါက်…. ဒေါက်… ဒေါက်….” ”ဝင်ခဲ့ပါ။” ဝင်လာတဲ့သူက အနီဝတ် သူနာပြုဆရာမလေး ဖြူဖြူခါး။ ”အဖြူ….၊ ခဏလာဦး ၊ ” ”ဟုတ်… ဆရာ၊” သွေးလက်ဝါး ဘာမှမပြော၊ ဆုံလည်ကုလားထိုင်ကြီးပေါ်မှာ ကားယားကြီး ထိုင်နေရင်း ပေါင်ကြားထဲကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်သည်။ သူနာပြု ဆရာမလေးကလည်း … Read more

“ပြွတ်ပြွတ်–ဒုတ်–အင့်–ပြွတ်–အား” ချောမောလှပသလောက် ဖွံ့ထွားတောင့်တင်းသော အမျိုးကောင်းသမီးလေး မေနွယ်စိုးတစ်ယောက် အခုမှတွေ့ဖူးသော သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ယောက်၏ ရင်ခွင်အောက်မှာ တလူးလူး တလွန့်လွန့်ဖြင့် အလိုးခံနေရပေပြီ။ သူမကို တက်လိုးနေသူကတော့ အညှာအတာမရှိပဲ စိတ်ရှိလက်ရှိ ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေသည်။ သူမကလည်း ကာမအရသာမှာ စီးမြောလိုက်ပါနေမိသည်။ အပျော်မယ်လည်းမဟုတ်၊ ငွေကြေးလိုအပ်ချက်ကြောင့်လည်း မဟုတ်ပါပဲလျက် တစုံတရာသော ငွေကြေးသတ်မှတ်ချက်ဖြင့် သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်ထံ ပေးအပ်၍ အသုံးတော်ခံနေရခြင်း ဖြစ်လေသည်။ တကယ်တော့ ဒီဆုံးဖြတ်ချက်ကို သူမကိုယ်တိုင်ချခဲ့ခြင်း ဖြစ်သော်လည်း နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ ကြုံရသည့်အခါ ရင်တွေတဒိန်းဒိန်း ခုန်နေခဲ့သလို ခြေဖျားလက်ဖျားတွေ အေးစက်လာခဲ့သည်။ ဟိုတယ်ထဲအဝင်မှာ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို မကြည့်ရဲပဲ ခေါင်းလေးငုံ့ကာ သူစိမ်းယောက်ျား၏ ခေါ်ဆောင်ရာသို့လိုက်ခဲ့ရင်း အိပ်ခန်းထဲရောက်ခဲ့ရသည်။ အသင့်ပြင်ဆင်ခင်းကျင်းထားသော ကုတင်ကြီးကိုကြည့်ရင်း ဒီကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ငါ့ကို သူတက်လိုးတော့မယ် ဟူသည့် အတွေးကြောင့် ကျောထဲကစိမ့်သွားမိသည်။ သူမ၏ … Read more

ဆေးရုံကြီး အပြင်ဘက် မှန်ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကို လှမ်းကြည့်မိတော့ ကျေးငှက်သံလေးတွေနဲ့ အစိမ်းရောင် သစ်ပင်ကြီးများကြောင့် ဘဝ အမောတွေကို ခဏတာ မေ့ပျောက်သွားစေတာပဲလေ။ မနက် ၈ နာရီ ကျော်ကျော်လေးပဲ ရှိသေးတာပါ။ ညက ဆိုင်ကယ် အက်ဆီးဒင့်ဖြစ်တဲ့ လူနှစ်ယောက် ရောက်လာတော့ ၂ ယောက်လုံး နွေးကိုယ်တိုင် ရရှိလာတဲ့ ဒဏ်ရာတွေကို ချုပ်ပေးရတယ်။ တစ်ယောက်က လက်မောင်းနှစ်ဖက် နဂါးပုံ တက်တူးတွေနဲ့ အသက်က ၂ဝ ကျော်လောက်ပဲ ရှိမှာ။ မျက်နှာနုနု ချောချောလေးကို နားကွင်းတွေရော မျက်ခုံးပေါ်ပါ အကွင်းလေးတွေ ဖောက်ဆွဲထားတော့ ရုတ်တရက်ဆို အကြည့်ရ ဆိုးနေတာပေါ့။ အရိုးခေါင်းတွေပါတဲ့ တီးရှပ် အနက်ရယ်၊ လည်ပင်းက စတီးဆွဲကြိုး ပြောင်ပြောင်လက်လက်ကြီးရယ်၊ လက်ကောက်ဝတ်က အနက်ရောင် သရေပြားပေါ်မှာ ကြယ်ပုံစံ … Read more

လည်ပင်းမှာ ရှုပ်ယှက်ခက်နေတဲ့ ပန်းကုံးတွေ စားပွဲပေါ်ပစ်တင်ရင်း နှုတ်ခမ်းမှာ ဆိုးထားတဲ့ အနီရဲရဲ နှုတ်ခမ်းနီကို တစ်ရှုးနဲ့ ပွတ်သုတ်ပစ်တယ်။ ခုံပေါ်ထိုင်ချရင်း သောက်ရေဘူးဆီ လက်အလှမ်း… “ရှေး…နင့်ကို ဂျာကြီးလှမ်းခေါ်နေတယ်… ဘိုးတော်တွေဝိုင်းမှာ” “ငါအမောတောင် မပြေသေးဘူး” “အဲ့ဒါဆို ငါသွားလိုက်ရမလား” “သွားချင်သွားလေ…ငါမလာနိုင်ဘူးပြောလိုက်” ကိုယ်လုံးနည်းနည်းသွယ်ပေမဲ့ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းကလေးပုံစံလေးနဲ့ ညိုက မျှော်လင့်တကြီးနဲ့မေးတယ်… ဧကန်န ခုချိန်ထိ လူမရသေးဘူးထင်တယ်… “ငါ တကယ် သွားရမလားဟင်” “အင်း သွားလိုက်…ငါနေမကောင်းလို့ အခုပဲ ပြန်တော့မှာလို့” “ကျေးဇူးပဲဟာ..ငါသွားတော့မယ်” “အင်း” ညို ထွက်သွားမှ ရေဘူးကို မော့သောက်ရင်း အိတ်ထဲက ဖုန်းကို ဆွဲထုတ်တယ်… “ရှေး” နှစ်ပေါင်းများစွာ.. ရင်းနှီးနေတဲ့ အသံတစ်ခု… “နင်ပြန်တော့မှာဆို… ငါပြန်လိုက်ပို့မယ်” “ငါ ဒီည အိမ်ပြန်မှာ…” “ဘယ်ပဲပြန်ပြန်… ငါလိုက်ပို့မယ်” … Read more

🏵️အခန်း ( ၁ )🏵️ အောင်ပန်းမြို့ မြို့ပြင်ဘက်ခပ်ကျကျနေရာတွင် သစ်ပင်များအုံ့ဆိုင်းနေသော ခြံကျယ်ကြီးတစ်ခုတည်ရှိသည်။ ခြံကြီး၏ အဝင်ဝတွင် “ဝက်သစ်ချမြိုင်” ဟု ဆေးအဖြူ ပန်းချီလက်ရေးသော့သော့နှင့်ရေးထားသော ပိတောက်ကျီးပေါင်းသား ဆိုင်းဘုတ်ကြီးတစ်ခု ချိတ်ထားသည်။ ခြံကြီးအလယ်တွင်တော့ ရဲတိုက်ကြီးနှင့်တူသော အုတ်ကွက်ဖော်ဆောက်လုပ်ထားသည့် အုတ်ကြွပ်မိုး နှစ်ထပ်အိမ် နီညိုရောင်ကြီးတစ်လုံးရှိသည်။ ခြံထောင့်တွင် ခြံစောင့်လင်မယားနေသော သစ်သားအိမ်ပုလေးတစ်လုံး။ အချိန်က ညနေ ၇ နာရီခန့်… အောင်ပန်းမြို့၏ ဆောင်းဦးညနေခင်း။ နေဝင်သွားသည်နှင့် ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး မှောင်မည်းသွားပြီး အအေးဓာတ်က စိမ့်ဝင်လာသည်။ သစ်ပင်အချို့ပေါ်မှ ပုစဉ်းရင်ကွဲသံများမှအပ တစ်လောကလုံး တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသည်။ သို့သော် အိမ်ကြီးပေါ်ရှိ အိပ်ခန်းကျယ်ကြီးထဲတွင်တော့ မီးလင်းဖိုထဲမှ တဖျစ်ဖျစ်တောက်လောင်နေသော သစ်တုံးကြီးမှ မီးအရှိန်ဖြင့် အခန်းတစ်ခုလုံး နွေးထွေးနေသည်။ မီးပန်းဆိုင်းမှ ဖြာကျနေသော ဝါကျင့်ကျင့်အလင်းရောင်အောက်တွင် ဆင်စွယ်ရောင် ဂါဝန်ရှည်ကြီးကို … Read more

တင်ယုနွယ် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်နေရသည်။ လူနေထူထပ်သော ရန်ကုန်မြို့ကြီးမှာ လူတန်းစား အမျိုးမျိုးရှိသည့်အနက် အလုပ်သမားလူတန်းစား များပြားခြင်းကြောင့် ညနေစောင်း အလုပ်ဆင်းချိန်များ၌ ကားဂိတ်တွေမှာ လူတွေပုံလို့နေ၏။ ထိုအချိန်မှစ၍ ကားတွေ လူကြပ်သွားသည်မှာ ညရှစ်နာရီခွဲလောက်အထိ ကားပေါ်တိုးတက်၍ပင် မရနိုင်။ ထို့နောက်ပိုင်းတွင်တော့ ကားကရှားသွားပေပြီ။ တင်ယုနွယ်တို့အလုပ်က မော်တာစက်ချုပ်လုပ်ငန်း။ အလုပ်ကျလျင် ကျသလို အိမ်ပြန်နောက်ကျတတ်သည်။ တခါတရံဆို ညရှစ်နာရီခွဲ ကိုးနာရီလောက်မှ အလုပ်သိမ်းရတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် အလုပ်ရှိရာ မင်္ဂလာဒုံမှ သူမနေထိုင်ရာ အင်းစိန်စျေးနားသို့ အပြန်ခက်ခဲတတ်၏။ ပုံမှန်ပြေးဆွဲနေကျ လိုင်းကားတွေ ဂိတ်သိမ်းသွားပြီး အောက်ဆိုက်ကားတောင် အလာကျဲသွားသည့် အချိန်မို့ တင်ယုနွယ်တစ်ယောက် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်နေရခြင်းဖြစ်၏။ အိမ်ပြန်ရောက်လျင် အိမ်မှုကိစ္စအတွက် ပူပန်ရခြင်းမရှိသူမို့သာ တင်ယုနွယ်အတွက် တော်သေးသည် ဟုပြောရမည်။ တင်ယုနွယ်တို့အိမ်မှာက လူဦးရေ များများစားစား မရှိ။ … Read more

အခန်း ( ၁ ) နေ့လည် ၁၂ ကျော်တာနဲ့ မစု လက်ဖက်သုပ်ဆိုင်လေး စဖွင့်ပါပြီ။ သဘောကောင်း မနောကောင်း လက်ဖွာတတ်သူမို့ ညနေ ၆ နာရီလောက်ဆို လက်ဖက်သုပ် မုန်လာချဉ်သုပ် မက်မန်းသီးသုပ် အကုန် ကုန်တာပဲ။ အသက် ၃၀ ကျော်ပေမယ့် မျက်နှာသွယ်သွယ် ပုခုံးကျယ်ကျယ် ရင်သားထွားထွား ခါးသေးကျဉ်လေးအောက်က ဝိုင်းစက်ကော့ထွက်နေတဲ့ တင်သားကြီးများက ပုရိသအပေါင်း ဖမ်းစားထားဆဲ။ နာမည်အရင်းက စုစုထွေးပါ။ အပျိုမဟုတ် လင်ဖြစ်သူ ဇာနည်က ဆိုင်ကယ်တက္ကစီဆွဲကာ အခြားကျပန်းအလုပ်လည်း လုပ်ကိုင်လျက်။ ဇာနည်က မစုထက် ၂ နှစ်ကြီးကာ အသားဖြူဖြူ ပိန်ပိန်ပါးပါးနှင့် အသောက်အစား အနည်းငယ်ရှိသည်။ ကလေး မရှိသဖြင့် လင်မယားနှစ်ယောက် လှူနိုင်တန်းနိုင် ချောင်ချောင်လည်လည် ရှိကြသည်။ ” … Read more

အရှိန်ဖြင့် ဆောင့်သွင်းလိုက်သည့်အတွက် သားအိမ်ခေါင်း နှင့် ဒစ်ထိပ်ဖူးတို့ ဒုတ်ကနဲ ဝင်ဆောင့်ရာ ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် အီဆိမ့်ဖိန်းရှိန်းသွားသည်။ မကြည်ရှိန်ကမူ အလွန်ကြီးမားတုတ်ရှည်သော လီးတန်ကြီး သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဝင်လာသော အရသာကို တနှင့်တပိုးကြီးခံစားရင်း မျက်လုံးအစုံ မှေးစင်းလျှက်ရှိသည်။ “……ဖွိ…ဖွိ….ဖွစ်..ဖွစ်…ဖွိ..ဖွိ…ဖွစ်….ဖွိ….ဖွစ်….” လီးတန်ကြီး အသွင်းအနှုတ်လုပ်တိုင်း စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးမှာ ကြွတက်လာလိုက် ချိုင့်ဝင်သွားလိုက် ဖြစ်နေပါတော့သည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေက ယားကြွ လိုက်တက်လာပြီး မကြည်ရှိန် သူ့ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့ထိုးပေးလိုက်သည်။ ထိုအခါ ထွန်းထွန်းက လီးတန်ကြီးကို တဆုံးထိ ခပ်မြှင်းမြှင်း ဖိသွင်းပေးလိုက်သည်။ ပြန်မနှုတ်တော့ဘဲ အဆုံးထိ ဖိကပ်ကပ်ထားလိုက်ပြီး မကြည်ရှိန်၏ နို့ကြီးနှစ်မွှာပေါ်သို့ မျက်နှာအပ်လျှက် လှိမ့်လှိမ့်နမ်းသည်။ စူမောက်တင်းတောင့်နေသော နို့သီးဖျားနုနုလေးတွေကို လျှာဖြင့် ယက်ပေးသည်။ “ပြတ်…..ပြတ်… ပလပ်…ပလပ်…ပြတ်….” “ပလပ်…ပျလပ်….ပြတ်….ပလပ်…ပြတ်…” “အ…အား…အမလေး….အား… အား… ကျွတ်…. … Read more

( ၁ ) ပြန်လည်ဆုံစည်းကြမယ် အချစ်ရယ် ကျွန်တော် ကိုမောင်မောင်ကို အတော်မကျေမနပ်ဖြစ်မိတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ…. ကျွန်တော့်ပိုင်နက်ထဲက အစာကို လက်ရဲဇက်ရဲနဲ့ မခန့်လေးစား လုယူခဲ့တာကိုး။ ဒါကတော့…. မဖြစ်သင့်ဘူး….။ သူဘယ်လောက် ချမ်းသာချမ်းသာ… ကျွန်တော့်ထက် ဘယ်လောက်ဘဲ အဆင့်မြင့်မြင့်ပေါ့။ အခုတော့…. ကျွန်တော့်မှာ နေရခက်…. တွေးရခက်နဲ့ သူပေးထားတဲ့ လခကလည်း မနည်းဘူးလေ။ နောက်ပြီး ဆိုင်တစ်ခုလုံးမှာ ကျွန်တော် အခွင့်အရေးအရဆုံးပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ကို စော်ကားခဲ့တယ်။ စောက်ဂရုစိုက်စရာမလိုဘူးဆိုတဲ့ အထာကို ပြခဲ့တယ်။ ” အင်း…. ကိုမောင်မောင် ခင်ဗျား ကျွန်တော်နဲ့ တွေ့တော့မယ်…. တောက်….” ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ကျိန်းဝါးကာ ခေါင်းလည်းများလှပြီ ဒါပေမယ့် သူမကြားဘူး။ သူ့ရှေ့မှာတော့ ခပ်တည်တည်ပဲပေါ့။ ငွေကြောင့်လား။ မန္တလေးမှာ ရည်းစားနဲ့ … Read more

🏵️ အခန်း (၁) 🏵️ 📘ကြယ်စင်📘 “မင်္ဂလာပါ။ ပင်လယ်ဟိုတယ်က ကြိုဆိုပါတယ်။” “အစ်ကို check in လုပ်မလို့လား။ ခဏလေးနော်။ အစ်မလေး နွဲ့စိုး လာလိမ့်မယ်။” အလုပ်ကိစ္စနဲ့ မော်လမြိုင်မြို့ကို တစ်ခေါက်ရောက်ရပြန်ပြီ။ မွန်တို့ဌာနီ ရာမည။ မွန်မလေးတွေ တအားလှသည်။ အသားအရေ ဝင်းဝင်းလေးတွေနဲ့ မျက်နှာလုံးလုံး၊ အပြုံးချိုချို။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က အချိုးအဆစ်ကျလှသည်။ အထူးသဖြင့် ဒီဟိုတယ်က ဝန်ထမ်းကောင်မလေးတွေက အလန်းလေးတွေချည်း။ အဲဒီ နွဲ့စိုး ဆိုသည့် တစ်ယောက်က အလန်းဆုံး။ “အစ်ကို တစ်ယောက်တည်းလား။ အဖော်လိုရင်ပြောနော်။ ညီလေး စီစဉ်ပေးမယ်။ ဆက်ရှင်လား။ တစ်ညလုံးလား။ တစ်ယောက်လား။ နှစ်ယောက်လား။” “မင်းက တယ်အလိုက်သိပါလား။ ညီလေး နာမည် ဘယ်လို ခေါ်လဲ။” “ကျနော့်နာမည် မောင်ကြပ်ပါ။ … Read more