မောင့်ထက်ကြီးတဲ့ ဦး
“အိသူ” “ရှင်” တစိမ့်စိမ့်တိုက်ခတ်နေသော လေနုစိမ်းလေးက ဗြုန်းကနဲအတင်းတိုးဝှေ့ကာ တိုက်ခတ်လိုက်သဖြင့် တ လှုပ်လှုပ် ဖြစ်နေသော သစ်ရွက်သစ်ခက်လေးများက ရုတ်ရက် ယိမ်းနွဲ့ယမ်းခါကာ တရှဲရှဲမြည်သံနှင့်အတူ လှုပ်ရှားသွားကြပြီး သူ တို့နှစ်ဦး၏ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုတို့သည်လည်း ရင်ထဲအထိ အေးစိမ့်စွာ ခံစားလိုက်ရသည်။ “ပြောလေ မောင်” “အိသူ ဘာလို့မောင့်ကို ချစ်တာလဲဟင်” “မောင်မုန်းတဲ့နေ့ဟာ အိသူသေတဲ့နေ့ဆိုတာ အိသူပြောရဲတယ် မောင်” လင်းထိုက် သက်ပြင်းတခုကို လေးလေးပင်ပင် ချလိုက်သည်။ မိုးတဖွဲဖွဲကျနေသော ကန်ရေပြင် မှုန်ဝါးဝါးလေးကို အဓိပ္ပါယ်မဲ့ငေးကြည့်နေမိသည်။ အိသူက ထီးလေးအား လင်းထိုင်ဘက်သို့တိုး၍ ဆောင်းပေးသည်။ လင်းထိုက်၏လက်တဖက်က အိသူ၏ခါးသေးသေးလေးကို ဖက်ထားပြီး ကျန်လက်တဖက်က အိသူ၏မျက်နှာလေးကို ဆွဲလှည့်လိုက်ကာ မေးဖျားလေးကိုမော့လိုက်ပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကိုဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်း ပေးလိုက်သည်။ ထိုမှတဖန် အိသူ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို … Read more