‘‘ဓါတ်ဆီ နှစ်ဂါလံ . . . အင်ဂျင်ဝိုင် တစ်လုံး’’ ‘‘ကိုဇော်ကြီး မနေ့ကဆီဖိုး ပေးပြီးပြီလား’’ ‘‘ဟာ အိုးစွပ် ခွက်စွပ် မနေ့က မကျန်ပါဘူး’’ ‘‘ဟဲ့ ရီနွယ် . . ဇော်ကြီးကျန်တာ […]

တကယ်တော့ ထွန်းထွန်းက ဆင်းရဲသား၊ တောသား ငမွဲလေးတစ်ဦးမျှသာ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဉာဏ်ကောင်းသည်။ ထို့အတူ အောက်လမ်းလိုလို ဘာလိုလို တတ်သည်။ သူအောက်လမ်းတတ်ကြောင်းကို သူ့တစ်ယောက်တည်းသာ သိသည်။ ထိုပညာဖြင့် ရွာတွင် ကျောင်းဆရာမလေး ခြောက်ယာက်၊ အပျိုကြီး

သူကတော့ အသက် ၃၅လောက်ရှိပါပြီ၊ တရုတ်မဆိုတဲ့အတိုင်း အသားကတော့ဖွေးနေတာပဲ၊ နဲနဲဝတယ် ရုပ်ကလဲ အလန်းကြီးမဟုတ်ပါဘူး၊ နို့ကြီးတယ်၊ ဖင်ကောက်တယ်၊ ကျနော် နိုင်ငံခြားကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာအလုပ်စလျှောက်တော့ သူနဲ့တွေ့တာပဲ၊ သူကကျနော်တို့ ဌာနရဲ့ အကြီးအကဲပေါ့၊ ကျနော်က သူ့လက်ထောက်ပေါ့၊ ကျနော်က အလုပ်တခုလုပ်ပီဆိုလျှင်

“ဘာမှန်းလဲမသိဘူး..” လက်ထဲက စာရွက်ပိုင်းလေးကို ခေါက်လိုက်ရာက ဘေးဘီကိုကြည့်လိုက်တော့ စောစောက စာလာပေးသော (၁၉) နှစ် (၂၀)နှစ်လောက်အရွယ် ကောင်လေးကို မတွေ့ရတော့ပေ။ ဒီနေ့သင်တန်း ပိတ်ရက်ဖြစ်လို့ ရေမိုးချိုးအဝတ်အစားလဲကာ ခါတိုင်း သင်တန်းပိတ်ရက် များကလို သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ သီတာ့ဆီ

ကျွန်မနာမည်က လဝင်း အသက်က၂၇နှစ် အင်းစိန်ဈေးထဲမှာအလှကုန်နဲ့ အဝတ်အထည်ဆိုင်လေး ဖွင့်ထားတယ်လေ။ ဆိုင်ဖွင့်ဖို့အတွက်စောစောထ ချက်ပြုတ်ပြီးရင် ရေချိုးရဦးမယ်။ဪ..လဝင်းက တစ်ကိုယ်တည်းနေတာလေ။ အပျိုလားဆိုတော့မဟုတ်ဘူး။ လဝင်း အမျိုးသားက သင်္ဘောသားလေ။ အဲ့တော့လဲအတန်အသင့်စုမိဆောင်မိတာလေး ရှိခဲ့တာပေါ့။ သိတဲ့အတိုင်းပဲသင်္ဘောသားဆိုတော့ အလှအပလဲကြိုက် မိန်းမကြမ်းလဲကြေသပေါ့ရှင်။ ခေတ်လဲမှီပါ့

အချိန်ကား ညနေစောင်းနေဝင်ချိန်။ တစ်နေ့တာလုံး အလင်းပေးခဲ့သော နေမင်းကြီးသည် တဖြည်းဖြည်း အားနည်းမှေးဖျော့လာ၍ ပျောက်ကွယ်လုနီးပါးဖြစ်နေ၏ ။ ထိုအချိန်တွင် သစ်တောထဲ၌ ညည့်ငှက်တွန်သံမှတစ်ပါး အခြားအသံမရှိ ။ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေ၏။ တောခေါင်းကြီး၏ တဲရှေ့ကျောက်ဆောင်ပေါ်၌ အင်္ကျီလက်ပြတ်နှင့် မိန်းကလေးတစ်ယောက် ထင်းခွေနေသည်။

ဒီနေ့က နှင်းဆီနဲ့ နှင်းဆီရဲ့ချစ်သူတို့ ဒုတိယအကြိမ် ချိန်းပြီးတွေ့တဲ့နေ့ပေါ့။ သူက နှင်းဆီ ပထမဆုံးချစ်ခဲ့ရသူပေါ့။ ရင်တွေကလည်း ခုန်နေလိုက်တာ။ သူနဲ့နှင်းဆီ ပထမဆုံးအကြိမ် ချိန်းတွေ့ခဲ့တဲ့နေရာက ကျူရှင်မှာလေ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်က အရှက်လွန်နေကြပြီး စကားတောင် လေလုံးကွဲအောင် မပြောဖြစ်ခဲ့ကြပါဘူး။ အခုတစ်ကြိမ်တော့

မိုးဟိန်းကို ယုံစားပြီး လိုက်ပြေးလာမိတာ မှားပြီလားဟု ယုဇန နောင်တရနေသည်။ အရက်မူးရင် ရန်ရှာတတ်သည့် လင်ဖြစ်သူ အောင်ခင်ကို စိတ်ကုန်ပြီး အရင်ကတည်းက ကြာကူလီဟု နာမည်ကြီးသည့် မိုးဟိန်းနှင့် မူဆယ်ဘက်ကို လိုက်ပြေးလာပြီး မိုးဟိန်းအစ်မလင်မယားပိုင်သည့် မြို့စွန်က ခြံတစ်ခြံမှာ

သန်လျင်-ကူးတို့သင်္ဘောဆိပ်သို့ ရောက်သောအခါ သူတို့မျှော်လင့် ထားသလို “သီတာ” တစ်နှစ်တို့က မရှိ ဒေါက်တင်ထားသည်ဆို၍ အသင့်ရှိနေသော တိုင်းလုံးကျော် ပေါ်သို့ အပြေးအလွှား တက်ခဲ့ကြရသည်။ သင်္ဘောအပေါ်ထပ်က လူအနည်းငယ်ချောင်သဖြင့် ဦးပိုင်းခရီးဝေးသွား အိပ်ခန်းများနောက် ကပ်လျက်မှာ နေရာယူကြသည်။ အဲ…

နွေရာသီပူအိုက်သော ကာလမို့ ထင်ပါရဲ့……။ ခင်မြင့်ဟာ ဘောလီအင်္ကျီလေးသာ ဝတ်ပြီး အိပ်ပျော်နေ၏။ အိုက်စပ်ပူလောင်နေသဖြင့် လူးလွန့်ရင်းနှင့် ခါးကထမီဟာလည်း ပေါင်ရင်းထိကို လန်တက်နေသည်။ သတိရလို့ကြည့်လိုက်တော့ မိမိကိုယ်သည် ခင်မြင့်၏ ကုတင်ဘေးတွင် မတ်တပ်ရပ်လျှက်သား ရှိနေသည်ကို သိရှိလိုက်ရသည်။ အတွေ့အကြုံမရှိသေးတဲ့