ဋပြုံး၍ကြည့်နေသော မူမူ၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကိုသူ၏လက်နှစ်ဖက်က ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသည်။ ပြီးတော့ မူမူ၏ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ဖက်သို့ ဆွဲယူလိုက်ရာက မူမူ၏ ပါးဖေါင်းဖေါင်းလေး နှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းလိုက်သည်။ သူ၏အနမ်းကို ကျေနပ်စွာဖြင့် ခံယူနေသော မူမူက သူမ၏မျက်နှာလေးကို မော့၍ပေးထားရုံသာမက ကြည်နူးစွာဖြင့်ပင် […]

နေရဲတယောက် မိဘပိုက်ဆံဖြင့် ၁၀ တန်းကျောင်းသားဘဝတွင် တေပေခဲ့သောကြောင့် စာမေးပွဲမကျသော်လည်း သူငယ်ချင်းများကဲ့သို့ အမှတ်မကောင်းသဖြင့် ရိုးရိုးမေဂျာအမှတ်ကိုသာ ရရှိခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် နိုင်ငံခြားသို့ အလုပ်သွားလုပ်ရန်သာ ရည်ရွယ်ပြီး အဝေးသင်တက္ကသိုလ်ကိုသာ တက်ခဲ့သည်။ သို့သော် ထိုအချိန်ထိ မိန်းမအတွေ့အကြုံ လုံးဝမရှိသေး။

သမီးအမည်က ဆုမြတ်ပါ။ ရန်ကင်း မိုးကောင်းကွန်ဒိုနားမှာ နေပါတယ်။ သမီးက တစ်ဦးတည်းသော သမီးပါ။ ဒါကြောင့်မို့ သမီးက သူငယ်ချင်းတွေကို အင်မတန်ခင်ပြီး စိတ်ရောကိုယ်ပါ ပေါင်းပါတယ်။ သမီးရဲ့ အပျိစင်ဘဝဟာလဲ သူငယ်ချင်းကို ခင်မိလို့ ဆုံးရှုံးခဲ့ရတာပါ။ သမီးအသက်

ကျွန်မနာမည် ငုဝါပါ ရန်ကုန်မှာ ကွန်ပြူတာသင်တန်း လာတတ်တာပါ။ ဇာတိကနယ်မြို့လေး တစ်မြို့မှာပေါ့။ ရန်ကုန်မှာကတော့ ငုဝါရဲ့ ဦးလေးတော်တဲ့ ဦးဝင်းအိမ်မှာပဲနေပြီးတော့ သင်တန်းတက် ပါတယ်။ ရန်ကုန်ရောက်စကတော့ ဘာမှမသိသေးဘူးပေါ့ရှင်။ အသက်က ၁၈နှစ်ပြည့်ပြီးတာ ၄လလောက်ပဲ ရှိသေးတာလေ။ ဆယ်တန်းအောင်ပြီး

အခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တာနဲ့ ချီုအီမွှေးပျံ့နေတဲ့ အနံ့တစ်ခုနှင့်အတူ အဖြူရောင်မွှေ့ရာ ကုတင်ပေါ်မှာ တဘက်အဖြူလေးသာ ပတ်ထားသည့် လုံးကြီးပေါက်လှ မိန်းမပျိုတစ်ယောက် ထိုင်နေသည်။ သူမက သူ့ကိုလက်လေးကမ်းကာ ဆီးကြိုနေသည်။ “မောင်… ကြာလိုက်တာကွာ” “မီးပွိုင့်တွေမိနေလို့ပါ မရယ်… ပရယ်တီကယ်လဲရှိလို့… ကျောင်းဆင်းတာလဲ

“မောင်တော်တော့နော် ကားထဲမှာကွာ… ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူး အသက်ရှုလည်းကြပ်တယ်..မောင်ရဲ့” “လွှတ်ဖူးကွာ… နမ်းလို့မဝသေးဘူးဗျ” “တော်တော့နော် မောင်… အိမ်ပြန်နောက်ကျမယ်… နောက်ရက်တွေရှိသေးတာပဲကွာ” “ဟုတ်… မ”။ အဲ့နေ့က ဆိုင်ကို နောက်ကျမှ ပြန်ရောက်လာတယ်” မကားပေါ်က လေလေးတချွန်ချွန်နဲ့ ပစ္စည်းထုပ်တွေ ဆွဲပြီးဆင်းလာတဲ့